Arash Azizi

این رمان مختص نوجوانان و جوانان نوشته شده است و بخشی از ژانر معروف به «یانگ ادالت» محسوب می‌شود. از موفقیت‌های آن، این بوده است که هم بین خوانندگان محبوب است و هم بین دانشگاهیانی که در مورد هویت ایرانی-آمریکایی و چالش‌های مهاجران نسل دوم می‌نویسند. ندا مقبوله، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه تورنتو، جزو طرفداران رمان خرم است. کتاب خود خانم مقبوله با نام «محدودیت‌های سفیدپوست بودن: ایرانی-آمریکایی‌ها و سیاستِ روزمره نژاد»، از آثار مطرح ایران‌شناسی در سال‌های اخیر محسوب می‌شود. مقبوله بارها در تحسین این رمان در رسانه‌های اجتماعی نوشته است، و آقای خرم هم گفته است که خواندن کتاب خانم مقبوله، از نکات الهام‌بخشش بوده است.

«حال داریوش کبیر خوب نیست» تا کنون جوایز متعددی دریافت کرده است؛ از جمله جایزه‌ای از نمایشگاه کتاب آمریکا (بی ئی ای) و جایزه ویلیام سی. موریس، که به نویسنده‌های کتاب اولی در ژانر ادبیات نوجوانان و جوانان اهدا می‌شود.

خیلی‌ها امیدوارند که رمان‌ها و فیلم‌هایی از این دست، بتوانند تصویری واقعی‌تر و انسانی‌تر از ایرانیان به مردم آمریکا و جهان بدهند. خود خرم در این ‌باره گفته است: «اکنون بیش از همه برای خوانندگان اهمیت دارد که فرای مرزهای خودشان دنبال انسانیت بگردند و ببینند که مردم همه‌جا دارند خانواده‌هاشان را بزرگ می‌کنند، برای خانه خرید می‌کنند، بازی می‌کنند، ایجاد دوستی می‌کنند و با هم دعوا می‌کنند و همدیگر را دوست دارند. وقتی تصویری انسانی از دیگران به دست بدهیم، «دیگری» بودن‌شان را از میان می‌بریم و وقتی این‌کار را کردیم، گرفتن تصمیماتی که می‌دانیم منجر به درد و رنج آن‌ها خواهد شد، بسیار دشوارتر می‌شود».

مثل خیلی از نویسنده‌ها، ادیب از کودکی خود به عنوان پسرکی ایرانی-آمریکایی الهام گرفته است؛ گرچه تاکید دارد که این داستان، زندگینامه خودش نیست. او در سیزده سالگی به تشخیص پزشک، «افسرده» شناخته شد و دوران دبیرستان را باید با بیماری روانی و مشکلات هویتی طی می‌کرد. او سپس به «دانشگاه جنوب ایلینوی» رفت تا درس تئاتر بخواند، و سپس به مدرسه فیلم ونکوور در کانادا، برای آموختن فیلم‌سازی. اما پس از یک سال این مدرسه را رها کرد و به شهر محل تولدش، کانزاس سیتی در ایالت میسوری، بازگشت. عاقبتش این بود که سر از داستان‌نویسی در بیاورد.

کتاب او امسال به عنوان کتاب برگزیده دانشگاه ایالتی کانزاس انتخاب شده است و این دانشگاه، به همین منظور از او برای سخنرانی دعوت کرد. در آن سخنرانی، خرم از این‌که چگونه به داستان‌نویسی روی آورده است، می‌گوید: «کاشف به عمل آمد که فیلمنامه‌نویسی خیلی سخت است. اما برای رمان‌نویسی واقعا لازم نیست چیزی بلد باشی. هیچ چیز نمی‌خواهی جز وسیله‌ای برای نوشتن. خوشبختانه من معروفم به بلند کردن خودکارهای مجانی از مطب دکتر».

خرم گفت: «با خودم گفتم که من ایرانی-آمریکایی هستم و ایرانی-آمریکایی‌های زیادی مشغول نوشتن نیستند. شاید راجع به همین بنویسم. و راجع به این‌که با افسردگی زندگی می‌کنم، خیلی خیلی هم‌جنس‌گرا هستم، و عاشق چای».

واکنش‌ها به کتاب نشان می‌دهد که بسیاری از نوجوانان آمریکایی با آن رابطه برقرار کرده‌اند. مثلا در نشریه دانشجویی دانشگاه کانزاس، از دختری به نام امبر کاکس می‌خوانیم که دانشجوی سال دوم علوم اجتماعی است و در سخنرانی ادیب در دانشگاه‌شان شرکت کرده است. او گفته است: «عاشق این بودم که چقدر شخصی حرف زد و چطور مسایلی مثل جنسیت و بیماری روانی و فرهنگ و سفر از خانه را وارد یک کتاب کرده که واقعا شامل همه آن چیزهایی می‌شود که خیلی از دانشجوهای سال اولی با آن سر می‌کنند».