پس از چهار انتخابات و چند شورش و یک جنگ و دهها کشته و ساعات بیپایان مذاکره سیاسی، به نظر میرسد به آن اتفاقی که خیلیها برایش لحظهشماری میکردند، نزدیک شدهایم: پایان دوران زمامداری بنیامین نتانیاهو؛ سیاستمداری که با بیش از ۱۵ سال (سه سال دوره اول، دوازده سال دوره دوم) بالاترین میزان نخستوزیری در تاریخ اسرائیل را تجربه کرده است.
پیش از ۱۲ سال نخستوزیری ممتد بنیامین نتانیاهو در اسرائیل به نظر در آستانه پایان است.
به گزارش رسانههای اسرائیل، دو رقیب اصلی آقای نتانیاهو، نفتالی بنتِ راستگرا و یائیر لاپیدِ میانهگرا برای تشکیل «دولت تغییر» به توافق رسیدند.
دولت نتانیاهو در آستانه سقوط؛ توافق مخالفان برای تشکیل «دولت تغییر»
تخاصم اخیر اسرائیل و حماس که در آن بیش از ۲۰۰ فلسطینی و ۱۲ اسرائيلی کشته شدند، صفحات روزنامههای غربی را از مقالات مختلف مربوط به این زخم دیرین خاورمیانه، غائله فلسطینیها و اسرائيل، پر کرده است؛ اما در میان مسائل مختلفی که در این نوشتهها به آنها پرداخته میشود، یک موضوع محوری نقشی نسبتا کمرنگ دارد: این واقعیت که تخاصم اخیر، بخشی از جنگ غیرمستقیم چند سال اخیر بین اسرائیل و جمهوری اسلامی ایران نیز به شمار میآید.
تلویزیونهای عربی «العربیه» و «الحدث» به تازگی از وجود یک واحد ویژه در سازمان فلسطینی حماس خبر دادهاند که قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران، برای رشد ظرفیتهای نظامی آن ایجاد کرده بود. در گزارش این دو شبکه نزدیک به عربستان سعودی، خواندیم که تیمی هفت نفره از شهروندان ایران، لبنان و سوریه، مخصوص این کار تشکیل شده و در چند سال اخیر، پنج بار به نوار غزه سفر کرده که آخرین بار، همین پنج ماه پیش (در ژانویه ۲۰۲۱) بوده است؛ یک سال پس از کشته شدن سلیمانی در بغداد به دست آمریکا.
بنیامین نتانیاهو برای بیش از دوازده سال پیاپی است که نخستوزیر اسرائیل بوده و با احتساب دوره سه ساله قبلیاش دیرپاترین نخستوزیر این کشور محسوب میشود. او را شاید خیلیها با ناسیونالیسم راستگرا، گسترشطلب و خشن بشناسند، اما بزرگترین دستاوردش و راز ماندگاریاش آن چیزی بوده که یک نویسنده به شوخی «کیکیسم» نامیده بود: او به قول ضربالمثل انگلیسی هم کیکش را نگه داشته و هم آنرا خورده است (چیزی شبیه ضربالمثل «خدا و خرما».) یعنی هم اشغال فلسطینیها را ادامه داده و هم وارد تخاصم بزرگی که برای مردمش دردسرساز باشد، نشده است. نتانیاهو زمانی به قدرت رسید که خاطره حملات تروریستی «انتفاضه دوم» که در آن بیش از هزار نفر اسرائیلی کشته شدند، زنده بود. در زمان او اما تخاصمهای پیاپی با گروه حماس در غزه کمتر کشتهای در اسرائیل به جای گذاشته چرا که سپر دفاعی اسرائيل موسوم به «گنبد آهنین» موفق شده راکتهای این گروه را عموما منهدم کند. این تجربهای بسیار متفاوت نه فقط با «انتفاضه دوم» که با جنگ حزبالله در سال ۲۰۰۶ است که قریب دو ماه به طول انجامید و در واقع اولین شاخ به شاخ شدن غیرمستقیم جمهوری اسلامی و اسرائیل بود.
در سال ۲۰۱۷ که دونالد ترامپ پس از پیروزی غیرمنتظرهاش رئیسجمهوری آمریکا شد، همه میدانستند که سیاست واشنگتن نسبت به ایران به سرعت تغییر خواهد کرد. باراک اوباما شاید نزدیکترین روابط آمریکا با جمهوری اسلامی ایران را از زمان انقلاب ۵۷ به این سو برقرار کرده بود و حالا آن سیاست تغییری ۱۸۰ درجهای مییافت: ترامپ آمده بود تا برجام را کنار بزند و با «فشار حداکثری» به سراغ جمهوری اسلامی ایران برود.
در این فضای جدید بود که رئیس جدید سازمان سیا، مایک پمپئو، طرحی جسورانه را مطرح کرد: کشتن قاسم سلیمانی.
از وقتی که فایل ۳ ساعت و ۱۱ دقیقهای سخنان جواد ظریف از تلویزیون ایران اینترنشنال منتشر شد، زلزلهای در صحنه سیاست ایران درگرفت که پسلرزههایش تا واشنگتن و مسکو هم رفت. امروز (یکشنبه ۲ مه) اما به نظر نقطه پایانی بر این ماجرا یا حداقل این فازِ آن دیدیم. آیتالله خامنهای در تلویزیون با شدیدترین لحن به ظریف حمله کرد؛ هرچند حتی اسم او را هم به زبان نیاورد. ظریف دهها سال است که به خامنهای وفادار بوده است، اما رهبر جمهوری اسلامی ایران حالا او را متهم کرد که حرفهای «دشمن» یعنی آمریکا را تکرار میکند. جالب آنجاست که ظریف سالها است مدعی است که اصلا به مفهوم «دشمن» در روابط بینالملل اعتقاد ندارد.
Iran’s foreign minister, Javad Zarif, is used to giving interviews. In his almost eight years in the job, he’s spoken to hundreds of journalists from around the world, putting forward Tehran’s case, quite often in fluent English. But on Feb. 24, he sat down with the Iranian economist Saeed Leylaz for a different sort of exchange.
Organized by the Center for Strategic Studies, a think tank run by the office of Iranian President Hassan Rouhani, the interview was part of an oral history project meant to give Iran’s cabinet ministers space to speak candidly for posterity. These interviews were meant to be edited and published months, if not years, later — only after classified material was scrubbed from the record. Or so it seemed.
انتشار در ایندیپندنت فارسی
جوایز اسکار ۲۰۲۱ که ساعت ۸ شب یکشنبه به وقت شرق آمریکا (ساعات اولیه بامداد دوشنبه در ایران) اعطا میشوند با جوایز تمام ۹۲ سال گذشته تفاوت دارند. مراسم امسال نه مجری دارد و نه مخاطب حضوری. برای اولین بار در تاریخ؛ فیلمها برای نامزد شدن نیازی به نمایش در سینماها نداشتند. تاخیر در مراسم باعث شده طولانیترین فصل جوایز تاریخ اسکار را داشته باشیم. برخی فیلمها همین اواخر نمایش داده شدند، در حالی که «صدای فلز» برای اولین بار یک سال و نیم پیش (در پاییز ۲۰۱۹) به نمایش درآمد.
رویارویی رامین بحرانی و نینا پدراد، دو نامزد ایرانیتبار اسکار
در شهری که پنج هزار سال تاریخ داشته باشد به این راحتیها نمیتوان صحبت از لحظاتِ «تاریخی» کرد؛ شهری که به نام خدای کنعانیِ «شلم» اورشلیمش نامیدند و بعدها توسط عربهای مسلمان نام «قدس» گرفت و در فارسی «بیتالمَقدَس» که بعد شد «بیتالمُقدس».
در یک سال و اندی که جهان درگیر دنیاگیری ویروس مرگبار کرونا بوده است، عرصه فیلم و سینما ضرباتی سخت خورده است. خوشاقبالترین سینماگرها، شاید آنهایی باشند که علیرغم این شرایط دشوار توانستهاند به کار خلق هنری و فعالیتشان ادامه دهند. والنتینا کاستلانی، بازیگر و تهیهکننده ایتالیایی و رئیس «استودیو کویینِ» لسآنجلس، از آن دسته است. او که از منزلش در لسآنجلس در گفتوگویی اینترنتی با من همراه شد، میگوید: «از این که در طول سال گذشته بیوقفه کار کردم و عمیقا درگیر کار بودم، احساس خوشبختی میکنم؛ به خصوص در شرایطی که کار بیشتر همکارانم مدتها تعطیل بود.»
پیامآور صلح و میراث آنتونی کویین در دبی: گفتوگو با والنتینا کاستلانی، سینماگر ایتالیایی